Technika mocowania okien. Budowa kotew i dybli oraz ich dobór do techniki mocowania
Technika mocowania w instalacji okien to temat ogromny, wielozakresowy. Potrzeba bowiem zarówno produktów specjalistycznych, jak i popularnych kotew czy wkrętów. Powinny być one dobrane zarówno do rodzaju muru, jaki materiały z którego wykonano okno.
Technika mocowań okien jest dobierana w zależności od rodzaju ściany, sposobu montażu oraz rodzaju i materiału stolarki, stosuje się: kotwy montażowe, dyble (kołki rozporowe) oraz różnego rodzaju wkręty i śruby.
Technika mocowań z wykorzystaniem kotew montażowych
Kotwy montażowe przeznaczone są do przytwierdzania ościeżnicy do ściany budynku. Produkowane są w różnych długościach jako płaskowniki z ocynkowanej blachy stalowej mającej zróżnicowaną grubość; zazwyczaj 0,8–2 mm. Są w nich przygotowane otwory do wprowadzenia wkrętów. Oprócz kotew uniwersalnych, np. do okien drewnianych, istnieją też przeznaczone do określonych systemów profili z PVC. Są niezastąpione podczas techniki mocowania okien w ścianach trójwarstwowych, kiedy ościeżnica znajduje się w warstwie ocieplenia. Dobrze sprawdzają się też w przypadku tworzywowych okien w ciemnych kolorach, gdyż skutecznie kompensują naprężenia.
Jeden koniec kotwy osadza się, przez zakleszczenie, w rowku w zewnętrznej ściance profilu ościeżnicy. Drugi przytwierdzany jest do ściany lub ościeża. Taka technika mocowania kotwy oznacza to, że można uniknąć wiercenia otworów w profilach ościeżnicy, a znajdujące się w kotwach owalne otwory sprawiają, że zmiany temperatury nie wpłyną na pozycję okna w ścianie. W przypadku kotew mocowanych również do ramy okna, przytwierdza się je przed osadzeniem stolarki w otworze.
W celu przymocowania kotwy do ściany należy nawiercić w niej odpowiednie otwory, w które wbija się łączniki rozporowe, zwane ramowymi. Taka technika mocowania jest różna dla okien z PVC i metalu oraz z drewna. Ogólnie do ścian murowanych z elementów lekkich, porowatych, należy wybierać te z ostrą krawędzią gwintu, które nie niszczą struktury. Do podłoży litych wystarczą zaś wkręty krótsze.
Technika mocowania na dyble
Technika mocowania na dyble charakteryzuje się większą sztywnością niż w przypadku zastosowania kotew. Służy zatem głównie do osadzania okien dużych i ciężkich, intensywnie użytkowanych. Typowy dybel, czyli łącznik ramowy, składa się ze śruby z okrągłym łbem stożkowym i nacięciem krzyżowym oraz tulei ze stożkiem rozpierającym. Stalowa, zazwyczaj ze stali węglowej, tuleja ma wewnątrz gwint zwykły lub o drobnych zwojach, a zabezpieczona jest przed korozją powłoką aluminiowo- -cynkową. Przeznaczone do niej wkręty z tego samego materiału mają powłokę cynkową, nakładaną w procesie elektrolizy. Natomiast stożek rozpierający jest przeważnie wykonany ze stopu cynku z aluminium. Do mocowania okien najczęściej służą tuleje o średnicy 10 mm oraz śruby z gwintem M5 o długości 85–215 mm. Są przeznaczone do przytwierdzania ościeżnic do betonu, materiałów pełnych jak cegły, kamień, klinkier, ale też do pustaków.
Natomiast tzw. koszulki są produkowane ze sztywnego nylonu. Najczęściej taka tuleja ma średnicę 8 i 10 mm i długość 100–165 mm. Uzupełnia ją stalowy wkręt z łbem walcowym i krzyżowym gniazdem. W przypadku techniki mocowania ościeżnicy bezpośrednio do muru korzysta się też ze stalowych wkrętów. Mają one gwint o szerokich zwojach, przez co podczas wkręcania wbija się on w podłoże zwiększając wytrzymałość mocowania. Łeb może być walcowy, stożkowy lub sześciokątny. Wkręty mają średnicę 8 i 10 mm, a długość 100–200 mm. Można zastosować wkręty ramowe. Najczęściej używana średnica to 7,5 mm i długość 52–212 mm. Łeb może być walcowy lub płaski, a czubek gwintu ząbkowany. Producenci zalecają mocowanie okien aluminiowych i stalowych wkrętami z łbem walcowym, a drewnianych – z płaskim.
